ایجاف

لغت نامه دهخدا

ایجاف. ( ع مص ) راندن شتر به رفتار. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ) ( آنندراج ). پویانیدن. ( ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی ص 24 ) : و ما افاء اﷲ علی رسوله منهم فما اَوجفتم علیه من خیل و لا رکاب و لکن اﷲ یسلط رسله علی من یشاء و اﷲ علی کل شی قدیر. ( قرآن 6/59 ).

فرهنگ فارسی

راندن شتر برفتار

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] به تاخت در آوردن اسب و شتر را ایجاف می گویند و از آن به مناسبت در باب خمس و انفال به کار رفته .
منشأ کاربرد آن در فقه، ورودش در قرآن کریم است که کنایه از جنگ می‏باشد.
ایجاف در باب انفال
زمینهای به دست آمده از کفّار بدون جنگ و تاختن اسب و شتر، جزء انفال و ملک پیامبر اکرم صلّی اللّه‏ علیه و آله و امامان علیهم السّلام است،