ابن اللبون

لغت نامه دهخدا

ابن اللبون. [ اِ نُل ْ ل َ ] ( ع ص مرکب ، اِ مرکب ) اشتر نرینه دوساله یا به سیُم درآمده. || دوساله. ( مهذب الاسماء ) :
صبر شیر اندر میان فَرث و خون
کرد او را ناعش ابن اللبون.مولوی.و ماده او را بنت اللبون گویند.