گران پایه

لغت نامه دهخدا

گران پایه. [ گ ِ ی َ / ی ِ ] ( ص مرکب ) گران قدر. بلندمرتبه. عالی مقام :
نشسته به در بر گران پایگان
به پرده درون جای پرمایگان.فردوسی.از ایشان هر آن کس که پرمایه بود
به گنج و به مردی گران پایه بود.فردوسی.

فرهنگ معین

( ~ . یِ ) (ص مر. ) گران قدر، بلند - مرتبه .

فرهنگ عمید

بلندمرتبه، عالی رتبه، عالی مقام: ازایشان هر آن کس که پرمایه بود / به گنج و به مردی گران پایه بود (فردوسی: ۷/۱۳۳ ).

فرهنگ فارسی

عالب قدر بلند پایه بلند مرتبه : از ایشان هران کس که پرمایه بود بنگج و بمردی گران پایه بود ... .

ویکی واژه

گران قدر، بلند - مرتبه.