Dative Case یک مفهوم دستوری است که در زبان‌های مختلف، از جمله فارسی و انگلیسی، برای نشان دادن دریافت‌کننده یا منفعت‌گیرنده یک عمل به کار می‌رود. در زبان فارسی، این حالت معمولاً با استفاده از حروف اضافه برای و به بیان می‌شود. به عنوان مثال، در جمله من برای دوستم هدیه خریدم، دوستم دریافت‌کننده هدیه است و حالت برایی دارد. در زبان انگلیسی، این حالت بیشتر در ضمایر مشهود است؛ برای مثال، در عبارت give it to me، ضمیر me در حالت برایی قرار دارد.
تفاوت اصلی در این نمایش در زبان‌های مختلف، به ساختار دستوری آن‌ها باز می‌گردد. در زبان‌های دارای صرف، کلمات با توجه به نقششان در جمله تغییر شکل می‌دهند و حالت برایی نیز از این قاعده مستثنی نیست. اما در زبان‌هایی که صرف کمتری دارند، مانند فارسی و انگلیسی، حروف اضافه و ترتیب کلمات نقش مهم‌تری در مشخص کردن این حالت ایفا می‌کنند. با این حال، مفهوم بنیادین این حالت، یعنی تعیین کسی که عملی به نفع او یا برای او انجام می‌شود، در تمامی این زبان‌ها یکسان است.
درک حالت برایی نه تنها به فهم عمیق‌تر ساختار جملات کمک می‌کند، بلکه در ترجمه دقیق و روان متون نیز اهمیت زیادی دارد. آگاهی از نحوه بیان این حالت در زبان‌های مختلف، مترجمان را قادر می‌سازد تا مفهوم اصلی را بدون تغییر و با رعایت قواعد دستوری هر زبان منتقل کنند. این موضوع به ویژه در زبان‌هایی که دارای سیستم پیچیده‌تری برای نشان دادن حالت‌های دستوری هستند، اهمیت دوچندانی پیدا می‌کند و می‌تواند از ابهامات و سوءتفاهم‌ها جلوگیری کند.
