دانشنامه اسلامی
«یَاَیهَُّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ مَن یَرْتَدَّ مِنکُمْ عَن دِینِهِ فَسَوْفَ یَاْتیِ اللَّهُ بِقَوْمٍ یحُِبهُُّمْ وَ یحُِبُّونَهُ اَذِلَّةٍ عَلیَ الْمُؤْمِنِینَ اَعِزَّةٍ عَلیَ الْکَافِرِینَ یجَُاهِدُونَ فیِ سَبِیلِ اللَّهِ وَ لَا یخََافُونَ لَوْمَةَ لَائمٍ ذَالِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَن یَشَاءُ وَ اللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیم؛
مائده/سوره۵، آیه۵۴.
موارد متعددی را از تاریخ زندگی خلیفه اول می توان یافت که او در هیچ یک از دوران زندگیش؛ چه در زمان حضور رسول خدا و چه در دروان خلافت دارای این ویژگی نبوده و بلکه بر عکس «با کافرین خاضع و مهربان و در برابر مؤمنان سرسخت و خشن» بوده است. ما به جهت اختصار فقط به چند نمونه اشاره خواهیم کرد:
← کشتن مالک بن نویره
تاریخ شهادت می دهد که ابوبکر هیچ گاه در برابر کفار «اَعِزَّةٍ عَلَی الْکَافِرِینَ = سرسخت، خشن و پرقدرت» نبوده است؛ چرا که در هیچ جایی از تاریخ ثبت نشده است که ابوبکر حتی مگسی را از روی شانه رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) دور کرده باشد؛ چه رسد به نبرد با مشرکان قریش و یهودیان معاند. و حتی در کمتر جنگی بوده است که ابوبکر به همراه دو یار دیگرش عثمان و عمر فرار نکرده باشند. جنگ خیبر، احد و حنین بهترین شاهد برای این مطلب است. ابن ابی الحدید در شرح نهج البلاغه
ابن ابی الحدید، عبدالحمید بن هبةالله ، شرح نهج البلاغة، ج۱۳، ص۲۹۳.
...
