انگشتان دست، که در مجموع مجموعه انگشت‌های هر دست را تشکیل می‌دهند، اعضای حیاتی در ساختار آناتومیکی انسان هستند. هر انگشت از تعدادی بند (فالانژ) تشکیل شده است که توسط مفاصل به هم متصل شده‌اند. این ساختار بندبند، انعطاف‌پذیری و دامنه حرکتی لازم را برای انجام طیف وسیعی از فعالیت‌های دقیق و پیچیده فراهم می‌آورد. انگشت شست، با توجه به موقعیت و ساختار منحصربه‌فرد خود، نقش ویژه‌ای در گرفتن و گرفتن اشیاء ایفا می‌کند و به طور قابل توجهی توانایی دست انسان را در کاربرد ابزار و تعامل با محیط اطراف افزایش می‌دهد.
عملکرد انگشتان دست به مراتب فراتر از صرفاً گرفتن و نگه داشتن اشیاء است. این اندام‌ها، از طریق هماهنگی پیچیده‌ای که بین عضلات، اعصاب، استخوان‌ها و بافت‌های همبند صورت می‌گیرد، امکاناتی چون لامسه دقیق، مهارت‌های حرکتی ظریف (مانند نوشتن و نواختن موسیقی) و همچنین ارتباط غیرکلامی از طریق حرکات دست را میسر می‌سازند. قابلیت حس لامسه در نوک انگشتان، که سرشار از گیرنده‌های عصبی است، به ما امکان می‌دهد تا بافت، دما، فشار و شکل اجسام را با دقت بالایی تشخیص دهیم و به دنیای اطراف خود درکی غنی‌تر ببخشیم.
در نهایت، انگشتان دست نه تنها ابزارهایی برای تعامل فیزیکی با جهان هستند، بلکه بخشی جدایی‌ناپذیر از هویت و بیان فردی انسان محسوب می‌شوند. از هنر و صنعت گرفته تا ارتباطات روزمره، حضور و کارایی انگشتان دست در تمام جنبه‌های زندگی بشر نقشی بنیادین ایفا می‌کند. توانایی منحصربه‌فرد دست انسان در انجام حرکات پیچیده و ظریف، که انگشتان نقشی کلیدی در آن دارند، یکی از دلایل اصلی برتری و سازگاری گونه انسان در طول تاریخ بوده است.
