دانشنامه اسلامی
شکر (۷۵ بار)
«شکر» در اصل به معنای اعتراف به نعمت است. و «راغب» در «مفردات» می گوید: «شکر» همان تصور نعمت و اظهار آن است. بعضی گفته اند: در اصل «کَشر» به معنای «کشف» (بر وزن آن) بوده است، سپس مقلوب گشته و «شکر» شده است، و نقطه مقابل آن «کفر» است که فراموشی نعمت و پوشاندن آن می باشد. سپس، به تقسیم «شکر» به شعب سه گانه: «شکر قلب» یعنی اندیشه درباره نعمت، و «شکر زبان» یعنی ثنا گفتن بر منعم، و «شکر سایر اعضا» یعنی قدردانی و پاسخگوئی در برابر نعمت، پرداخته است.
