الثغ. [ اَ ث َ ] ( ع ص ) آنکه در زبانش شکستگی باشد یعنی حرف «س » را «ث » یا «ر» را «غ » یا حرفی را بجای حرف دیگر تلفظ کند. ( از منتهی الارب ). کسی که بجای «ر» «ل » گوید و بجای «ش « »س ».( غیاث اللغات ). || نیکو برداشته ناشدن زبان جهت گرانی. ( منتهی الارب ): و بسیار باشد که مردم الثغ را بیماری گرم افتد زفان گشاده گردد.
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] کسی که حرفی را به جای حرفی دیگر تلفّظ میکند و همچنین تلفّظ کننده «ر» به جای «غ» یا «ل» و «س» به جای «ث» و مانند آن را اَلثَغ می گویند و از آن به مناسبت در باب صلات سخن رفته است. اَرَتّ نیز به معنای الثغ به کار رفته است. الثغ به معنای نخست، عام و به معنای دوم، خاص است. عدم جواز الثغ به قول مشهور، امامت الثغ به هر دو معنا برای غیر الثغ جایز نیست.
