ادب اموز

لغت نامه دهخدا

( ادب آموز ) ادب آموز. [ اَ دَ ] ( نف مرکب ) ادیب. ( نصاب ). استاد. معلم :
ادیب را ادب آموز دان ، ادب فرهنگ.( نصاب ). || شاگرد. متعلم. که ادب فراگیرد :
چشم دیوانه نگاهان ادب آموز شده ست
آن چه شرم است که با لیلی صحرائی ماست.صائب.

فرهنگ عمید

( ادب آموز ) ۱. آن که علم ادب درس می دهد، آن که درس ادب و اخلاق می دهد.
۲. استاد، معلم.
۳. کسی که ادب فرامی گیرد، شاگرد، متعلم.

فرهنگ فارسی

( ادب آموز ) ( اسم صفت ) ۱ - ادیب استاد معلم . ۲ - شاگرد متعلم آنکه ادب فرا گیرد .
ادیب استاد شاگرد