دانشنامه اسلامی
وی از اهالی فاراب، در ماوراءالنهر، بود. در ۳۳۲ متولد شد. جوهری از هوش سرشاری برخوردار بود. در خوش خطی او را همپایه ابن مُقْله (متوفی ۳۲۸) و ابن بَواب (متوفی ۴۲۳) دانسته اند. با آنکه عرب تبار نبود، مانند افراد عربِ عاربه ( بادیه نشین ) فصیح سخن می گفت . وی از جمله علمایی بود که پس از خلیل بن احمد فَراهیدی (متوفی بین ۱۷۰ تا ۱۷۵) به علم عروض پرداخت، به اوزان شعری صورت نهایی داد و آن را تکمیل نمود.
اساتید
جوهری ابتدا در فاراب نزد دایی خود، ابوابراهیم اسحاق بن ابراهیم (متوفی ۳۵۰)، به تحصیل پرداخت و سپس برای ادامه تحصیل به عراق رفت و از محضر ابوعلی فارسی (متوفی ۳۵۶) و ابوسعید سیرافی (متوفی ۳۶۸) بهره برد. وی پس از بهره مندی از علمای شام و عراق، به حجاز سفر کرد و برای کسب مهارت در علم لغت و ادبیات به میان قبایل ربیعه و مُضَر رفت، سپس به خراسان بازگشت و در نیشابور اقامت کرد و به تدریس و تألیف و تعلیم خط و استنساخ کتاب ها و دفاتر پرداخت .
وفات
وی، که به تدریج دچار بیماری روانی شد، روزی برای پرواز، دو لنگه در را با طناب به پهلوهای خود بست و به پشت بام مسجدجامع نیشابور رفت و به گمان پرواز، خود را از بام به زمین انداخت . تاریخ دقیق مرگ او معلوم نیست ؛ آن را سال ۳۹۳، ۳۹۸، یا حدود ۴۰۰ ضبط کرده اند.
سبب شهرت
...
