دانشنامه اسلامی
نسب او به قاسم رسی می رسد. پدرش تاج الدین علی از عالمان بنام و از ثروتمندان بزرگ بود و نقابت علویان را به عهده داشت. وی دارای زمین های بسیار در سواحل فرات و دجله بود.
صفی الدین محمد، ابتدا در حله می زیست و پس از قتل پدر در 680ق1281/م (یا 672ق1273/م) مقام نقابت علویان کوفه، بغداد، کربلا و نجف را به دست آورد. او نسبت به پدر از نفوذ اجتماعی و سیاسی و اقتصادی کمتری برخوردار بود و غالبا به سفر می پرداخت. از اربل، بصره، کوفه و اصفهان دیدار کرد و در 696ق1297/م به ایران آمد و به مراغه رفت و در 700ق1301/م وارد تبریز شد.
در 701ق1302/م، به موصل رفت و در این شهر کتاب مشهورش «الفخری» یا «الآداب السلطانیة» را نوشت و آن را به فخر الدین بن عیسی حاکم مغولی موصل تقدیم کرد.
ابن طقطقی با ایران و فرهنگ و ادب پارسی آشنایی و بدانها دلبستگی داشت. وی را کتاب دیگری به نام «الغایات» است.
او علاوه بر تاریخ نگاری از شاعران و ادیبان برجسته و ماهر بوده و در مورد اشعار برخی از ادیبان نقدهایی دارد و اشعاری طولانی در رثای عز الدین عبدالعزیز موصلی و چندین شعر در مورد ابوالمعالی غطاوی حلی سروده است.
