دانشنامه اسلامی
« امر » یکی از اقسام انشا و برای طلب فعل ، و صیغه آن «افعل» و «لیفعل» است. گفته شده است که صیغه امر، بر وجوب دلالت دارد و حقیقت در آن است که گاهی به صورت مجاز در غیر معنی وجوب کارآیی دارد.
امر مجازی
بنابراین قول ، در مواردی که امر در غیر معنای وجوب استعمال می شود، از گونه های مجاز است، و آن ها عبارتند از:۱. ندب و استحباب :(واذا قریء القرآن فاستمعوا له وانصتوا لعلکم ترحمون)؛ ۲. اباحه :(... واذا حللتم فاصطادوا...)؛ ۳. دعا :(... رب اغفر لی...)؛ ۴. تهدید :(... اعملوا ما شئتم...)؛ ۵. اهانت :(ذق انک انت العزیز الکریم)؛ ۶. تسخیر یا تذلیل :(... کونوا قردة خاسئین)؛ ۷. تعجیز :(... فاتوا بسورة من مثله...)؛ ۸. امتنان :(... کلوا من ثمره اذا اثمر...)؛ ۹. تعجب :(انظر کیف ضربوا لک الامثال...)؛ ۱۰. تسویه :(... فاصبروا او لا تصبروا...)؛ ۱۱. ارشاد :(... واشهدوا اذا تبایعتم...)؛ ۱۲. حقیر شمردن:(... القوا ما انتم ملقون)؛ ۱۳. انذار :(... قل تمتعوا...)؛ ۱۴. اکرام :(ادخلوها بسلام آمنین)؛ ۱۵. یادآوری نعمت :(... کلوا مما رزقکم الله...)؛ ۱۶. تکذیب :(... قل فاتوا بالتوراة فاتلوها...)؛ ۱۷. مشورت :(... فانظر ماذا تری...)؛ ۱۸. اعتبار :(... انظروا الی ثمره اذا اثمر...).
