دانشنامه اسلامی
او ایرانی الاصل و از مَوالی (آزادشدگان) بنی شَیبان بود، ازاین رو او را شَیبانی نیز نامیده اند.
در سال ۲۰۰ در بغداد به دنیا آمد و به همین سبب، به بغدادی نیز مشهور شد.
ظاهراً تاریخ تولدش را از آن رو سال ۲۰۰ ذکر کرده اند، که خود گفته است : «در ۲۰۴ به هنگام آمدن مأمون عباسی (حک: ۱۹۸ـ ۲۱۸) از خراسان و عبور از یکی از محلاتِ بغداد، پدرم مرا بر روی دست گرفت و گفت: این مأمون است و تو نیز چهار ساله ای، و من این واقعه را از آن تاریخ به یاد دارم».
فعالیت علمی
وی، به گفته خودش، در شانزده سالگی فراگیری عربی و شعر و لغت را آغاز کرد و در هجده سالگی کتاب الحدود یحیی بن زیاد فَرّاء را آموخت و در ۲۵ سالگی تمام کتابهای فرّاء را از حفظ داشت و توجهش به نحو بیش از دیگر دانشها بود.
بروکلمان ثعلب را در هجده سالگی شاگرد فرّاء دانسته، در حالی که ثعلب در زمان وفات فرّاء (۲۰۷) هفت ساله بوده است.
ثعلب، نحو را از شاگردان فرّاء، ابوعبداللّه طُوال، محمدبن قادم و به ویژه سَلَمه بن عاصم (متوفی ۲۴۰) آموخت و در علم لغت سالها از محضر محمدبن زیاد، معروف به ابن اَعرابی (متوفی ۲۳۱)، بهره برد.
حدیث را از عبیداللّه بن عمر قَواریری (متوفی ۲۳۵) آموخت و از او صدهزار حدیث شنید.
علم قرائت را نیز، به واسطه سلمه بن عاصم، از فرّاء روایت کرده و احمدبن موسی بن مجاهد و محمدبن قاسم انباری و محمدبن فرج غَسّانی نیز علم قرائت را از ثعلب روایت کرده اند.
دیگر استادان ثعلب، محمدبن سَلاّ م جُمَحی، ابراهیم بن مُنْذِر، علی بن مُغیره اَثْرَم، ابوالحسن احمدبن ابراهیم و زُبَیْربن بَکّار بوده اند.
جمعی نیز نزد ثعلب درس خوانده یا از او روایت کرده اند.
شاگردان
برخی از شاگردان نامبردار ثعلب عبارت اند از:
ابوموسی سلیمان بن محمد معروف به حامِض (متوفی ۳۰۵)، علی بن سلیمان معروف به اَخْفَش اصغر (متوفی ۳۱۵)، ابراهیم بن محمدبن عَرفه معروف به نِفْطَوَیه (متوفی ۳۲۳)، ابوبکر محمدبن قاسم انباری (متوفی ۳۲۸)، ابوعمر زاهد معروف به غلام ثعلب (متوفی ۳۴۵)، عبداللّه بن جعفربن دُرُستَوَیْه (متوفی ۳۴۷)، و ابوبکر محمدبن حسن بن مِقْسَم (متوفی ۳۵۴).
ثعلب با حاکم بغداد ، محمدبن عبداللّه (متوفی ۲۵۳)، دوستی داشت و سیزده سال معلم پسر او، طاهر، بود.
وفات
...
