دانشنامه اسلامی
صاحب نظران درباره اعتبار تفسیر تابعین و رجوع به اقوال آن ها اختلاف رأی دارند ؛ احمد بن حنبل (م. ۲۴۱ ق.) و عبدالله بن محمد بن عقیل (م. ۵۱۳ ق.) و شعبة بن حجاج عتکی (م. ۱۶۰ ق.) اخذ به قول تابعان را در تفسیر لازم ندانسته اند. شعبة بن حجاج قول تابعیان از پیش خود را بادی دانسته که بر آن اعتماد نتوان کرد و بر این اساس، سخن آن ها در تفسیر را نیز بی اعتبار دانسته است.
ادله عدم اعتبار
ادله این عالمان برای چنین نظری، عدم سماع تابعان از پیامبر، (برخلاف صحابه که از پیامبر نقل کرده اند)، عدم حضور در زمان نزول آیات و منصوص نبودن عدالت تابعین برخلاف عدالت صحابه است، چنان که ابوحنیفه در این زمینه خود را همردیف تابعین دانسته است.
قول اعتبار
با این حال گفته دیگری از احمد بن حنبل در جواز رجوع به تفسیر تابعین نقل شده است. در این قول، احمد بن حنبل پذیرش قول تابعی را مشروط به نبود تفسیری از سنت و قول صحابه درباره آیات ذکر کرده و اعتبار قول تابعی را به دلیل معاشرت آن ها با صحابه و اخذ تفسیر از ایشان دانسته است. این قول را اکثر مفسران پذیرفته اند. ابن تیمیّه در صورت یکی بودن اقوال تابعین، پذیرش آن را واجب دانسته و در صورت اختلاف، از عدم حجیت آن سخن گفته است. ذهبی نیز همین قول را ترجیح داده است. آیة الله جوادی آملی با ردّ حجیّت تعبّدی اقوال تفسیری تابعان، توجه به آن ها را راهگشا و زمینه ساز آشنایی با قرآن و برداشت های تفسیری می شمارد. آیة الله معرفت نیز پذیرش بی قید و شرط آرای تفسیری تابعان را ناروا می شمارد و در عین حال معتقد است رجوع به آرای بزرگان تابعی در تفسیر، به دلیل نزدیکی آنان به عصر نزول و منابع تفسیر همراه با بررسی عقلانی آن ها مقتضای روش صحیح و محقّقانه در تفسیر است.
