معنی سعدالدین حمویه محمد بن مؤید

سعدالدین حمویه محمد بن مؤید

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] «سعد الدین محمد بن مؤید بن ابی بکر بن حسن بن محمد بن حمویه بن محمد» که به جهت انتساب به جدش (سعد الدین حمویه)، به حمویه یا حموی یا حموئی شهرت یافته است، از عارفان قرن هفتم است. وی از مشایخ شیخ عزیز نسفی و از خلفا و مریدان شیخ نجم الدین کبری و شهاب الدین عمر سهروردی می باشد. در جوانی، چندی در جبل قاسیون دمشق که در آن اوان از مراکز تصوف بود زیست و با صدرالدین قونوی ملاقات کرده و ارتباط محبت پیدا نمود. مدت بیست و پنج سال در دیار شام و عراق و خوارزم مسافرت ها کرد، سرانجام به خراسان که موطن اصلی او بود برگشت و شهرت بسیار یافت و از عارفان و مشایخ تصوف وقت گردید و کرامات زیاد به او منسوب داشتند.
1. سجنجل الارواح و نقوش الالواح؛
5. محبوب المحبین و مطلوب الواصلین.
سعد الدین حموی در نظم و نثر فارسی و عربی دست داشته و رباعیات او بیشتر از دیگر انواع شعری نقل شده است. وفات سعد الدین حموی در روز عید قربان سال 650ق اتفاق افتاده است.
المصباح فی التصوف (جدید) / نوع اثر: کتاب / نقش: نویسنده
المصباح فی التصوف / نوع اثر: کتاب / نقش: نویسنده