دانشنامه اسلامی
ابوشجاع محمد بن حسین، ملقب به ظهیر الدین، به سال ۴۳۷ق. در منطقه اهواز زاده شد. اصل او از رودراور، از توابع همدان بود. فقه را نزد شیخ ابو اسحاق شیرازی فراگرفت. او را ادیب و شاعر، عادل ، نیکو سیرت و بسیار خیر و نیکوکار خوانده اند. تصانیفی به او نسبت داده اند که از آن جمله می توان به کتاب ذیل تجارب الامم ابن مسکویه اشاره کرد.
ملقب به ظهیر الدین
پس از عزل عمید الدوله ابومنصور بن جهیر در سال ۴۷۶ق. به وزارت خلیفه مقتدی بالله عباسی رسید و از سوی خلیفه به ظهیر الدین ملقب شد. آقا بزرگ تهرانی او را هفتمین ایرانی شیعه امامی می داند که به وزارت دولت عباسی راه یافت.
ویژگی های اخلاقی
در بیان ویژگی های اخلاقی او گفته اند: در امور دین بسیار سختگیر و در امور دنیا سهل گیر بود. در دوران وزارت خود، ضمن احترام به مردم و فروتنی در برابر علما، پیوسته در مجالست با فقها از فتوای آنان بهره می برد و به کارهای خیر همچون وقف برای امور عام المنفعه، ساختن مساجد، و دستگیری و اطعام فقیران و ایتام می پرداخت و حتی همه اموال خود را که حدود ۰۰۰/۶۰۰ دینار بود، در دوران وزارتش صدقه داد. وی خطی زیبا داشت و درآمد حاصل از راه خطاطی و فروش تابلوهای خط خود را در راه خدا انفاق می کرد. ابوشجاع خط نیکو و دینار را محبوب ترین چیزهایی می دانست که در راه خدا انفاق می کرد. او از معدود وزیران عباسی بود که در دوران تصدی وزارت خود حج گزارد. دوره وزارت او از بهترین دوره های وزارت ارزیابی شده است. آورده اند که در میان وزرا کسی مانند وی امور دینی و شرعی را رعایت نکرده است. او پس از نماز ظهر تا هنگام نماز عصر در مصلای خود می نشست و به مشکلات و شکایات مردم رسیدگی می کرد. حاجبانش در میان مردم ندا می دادند که هر کس حاجتی دارد پیش آید و به عرض وزیر برساند.
← برکناری از وزارت
...
