چاک گشتن

لغت نامه دهخدا

چاک گشتن. [ گ َ ت َ ] ( مص مرکب ) پاره شدن. شکافته شدن. دریده گشتن :
سر فور دیدند پر خون و خاک
همه تنش گشته بشمشیر چاک.فردوسی.بدیدندش از دور پر خون و خاک
سراپای گشته بشمشیر چاک.فردوسی.