دانشنامه اسلامی
مؤلف، شرحش بر مثنوى را برای تبرّک و تیمّن و بهره مندی از برکات علمی و معنوی حضرت امام رضا( ع)، «مکاشفات رضوى» نامیده است. شایان توجه است که نویسنده در حال نگارش مکاشفات رضوی بود که مصیبتی به او روی آورد و پسرش - که بسیار دوستش می داشت و تنها فرزندش بود - درگذشت. این واقعه تلخ و غم جانکاه چنان شارح را منقلب و افسرده و عقل و هوشش را آواره و جامه صبرش را پاره پاره کرد که دیگر نتوانست آن چنان که باید و شاید به شرح بقیه مثنوی بپردازد و خودش این واقعه سوزناک را در کتابش یادآوری کرده است.
شگفت آنکه او در این هنگام در اواخر شرح دفتر سوم مثنوی بود و به حکایت «زنى که فرزندش نمى زیست»، رسیده بود. او هرچند سرانجام صبوری پیشه کرد و به قول خودش «رضا به قضا» داد و «سر بر خط فرمان» نهاد و چاره کار از جناب جلال الدین محمد مولوی طلبید، ولکن دیگر آن نشاط و موشکافی سابق در کار نبود و در نتیجه، از اواخر دفتر سوم تا پایان دفتر ششم مثنوی، ابیات با بى حوصلگى و کم دقتى شرح شده و این کیفیت نامطلوب و نقیصه مهمّ، در دامنه مذکور دقیقا و کاملا آشکار است.
کتاب، توسط کورش منصورى، تحقیق و تصحیح شده است.
درباره روش خاصّ پدیدآور در شرح و گزارش ابیات مثنوى معنوى چند نکته گفتنی است:
«گفت پیغمبر على را کاى على شیرِ حقّى پهلوانِ پُردلى» و شرح خوارزمى را درباره افضلیت و اعلمیت حضرت على( ع) پذیرفته است.
