دانشنامه آزاد فارسی
در قرآن، سورۀ احزاب، آیۀ ۷۲: «ما امانت را بر آسمان ها و زمین و کوه ها عرضه داشتیم، ولی از پذیرفتن سرباز زدند و از آن هراسیدند و انسان آن را پذیرفت، که او ستمکاری نادان بود». برخی امانت راموهبت عقلو برخی دیگر آن را قوۀاختیار دانسته اند؛عرفا آن را به عشق و بعضی حکما به عقل و معرفت تعبیر کرده اند. علامه طباطبایی در تفسیر المیزان آن را ولایت و سرپرستی الهی می داند که آسمان ها و زمین وکوه ها با همۀ بزرگی استعداد حمل آن را ندارند و در این کمال هیچ موجودی شریک انسان نیست. تنها آدمی است که می تواند در سایه اعتقادات حق و اعمال شایسته و سلوک طریقه کمال از حضیض ماده به اوج اخلاص ارتقا یابد و خداوند او را برای خود خالص و در مقام قرب خود مستقر گرداند. در این حال، تنها خداوند سرپرست امور اوست و جز ولایت الهی هیچ موجودی از آسمان و زمین در امور او دخالت ندارد.
