[ویکی نور] «رحم علی خان» یا «محمد رحم علی خان» متخلص به «ایمان»، پسر «بهره مند خان» است که در اوایل نیمه دوم سه دوازده هجری در شاه جهان آباد به دنیا آمد. نیای پدریش پردل خان، از امرای گورکانیان و جد مادریش مراد خان، از اطبای معروف شاه جهان آباد بوده است. ظاهراً دوران کودکی را در همان جا گذرانده و بعدها به شهر بریعی مهاجرت کرده است. او در طریقت خود را پیرو و مرید عارفی به نام سید عبدالوهاب از مشایخ هندوستان و در شریعت و علوم ادبی و عربی، خود را شاگرد مولوی شیخ قطب پسر شیخ محمد رضا معرفی می کند. وی بیشتر عمر خود را در بریعی، فرخ آباد و سکندرپور گذرانیده و در بریعی و سکندرپور، مطالعات خود را تکمیل و تألیفات خویش را فراهم آورده است. از نگاهی به آثار او و اظهار ارادتی که به محضر ائمه(ع) دارد، معلوم می شود که او شیعه دوازده امامی بوده است. وفات ایشان را در سال 1226ق نوشته اند و علی الظاهر در بیرون دروازه ی فرخ آباد مدفون گردیده است. وی در طول حیات خود، با عشق و علاقه به زبان فارسی و آثار و احوال سخنوران، به تألیف کتاب های سودمند پرداخته که از آن جمله «جامع اللطایف»، «بدیع النوادر»، «مصباح البیان»، «خلاصة العلوم»، «مطالب طالب»، «مصطلح شعراء» و «تذکره ی شعرا» می باشد.
