دانشنامه اسلامی
استحباب مؤکد، بعث مولا به انجام کاری است که در آن به اندازه ای مصلحت وجود ندارد که مولا راضی به ترک آن نباشد و الزام به آن نماید، بلکه مصلحت آن به اندازه ای است که تأکید بر انجام آن دارد؛ تأکیدی بیش از تأکید موجود در استحباب، و کمتر از تأکید واجب.
عدم عقاب بخاطر ترک عمل
در این گونه خواسته ها مکلف به خاطر سرپیچی عقاب نمی شود، ولی شارع او را به خاطر نادیده گرفتن تأکید او بر انجام فعل، سرزنش می کند. تأکید بر استحباب در جایی پیش می آید که مستحب، مکمل واجبات دینی باشد، مانند: اذان و اقامه که مستحب مؤکد است، زیرا تکمیل کننده نمازهای روزانه است و رسول خدا (صلی الله علیه وآله) و سایر معصومان (علیهم السلام) بر ادای آن پافشاری می نمودند و در کمتر جایی آن را ترک می کردند، و ترک آن هم به این علت بوده که شبهه واجب بودن آن پدید نیاید.
