دانشنامه اسلامی
کنیه ی او همان ابوداود و لقبش، “حافظ ازدی سجستانی” و “سید الحفاظ” بوده است. محل تولد او، نامعلوم و سال تولدش را ۲۰۲ و فوتش را ۲۴۷ یا ۲۷۵ ثبت کرده و محل وفات و سکونت او را “بصره” دانسته اند.
تحصیلات ابوداود سجستانی
او در ایام تحصیل، به حفظ کردن حدیث رغبت پیدا کرد و برای تحقیق در ضعف یا صحت احادیث شریفه مسافرتها نمود و مشقات فراوانی را تحمل کرد و از علما و محدثان “ عراق ، شام ، مصر و بخارا” استماع حدیث نمود.در “ تصحیح المصابیح ” از ابوبکر بن محمد داسه از شاگردان امام ابوداود روایت شده است: “از ابوداود شنیدم، گفت: پانصد هزار حدیث را از حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و سلم نزد استادان صالح و مشهور و حافظان حدیث نوشته و در میان تمام آنها چهار هزار و هفتصد حدیث را انتخاب نمودم و در سنن خود (صحیح ابوداود) ضبط کردم”.در صلاح و سداد و ورع و تقوای او، شکی نبوده و مشهور خاص و عام بوده است. محدثان بزرگ، در توصیف سنن ابی داود یا صحیح ابوداود، قلم فرسایی کرده اند. او نیز، مانند بخاری و مسلم ، نزد “ امام احمد بن حنبل ” در “ بغداد ” کسب فیض نموده، بعدها در بصره ماندگار شد و به نشر علوم مخصوصاً علم حدیث پرداخت و ظاهراً جز تدریس وعظ و تبلیغ و راهنمایی و ارشاد مسلمین شغلی نداشت. ابوبکر حفاظ از اکابر حافظان حدیث در بغداد، در تذکره الحفاظ خویش، می نویسد: ابوداود، در نظر خلیفه محبوب و مورد احترام بوده است و برادر خلیفه، بعد از فتنه ی رنج از او التماس کرد که در بصره اقامت کند تا به وسیله ی او دارالعلم بصره آبادتر شود و علوم اسلامی، رونق خود را از سر گیرد.
اساتید و مشایخ روایت وی
تعداد علمایی که امام ابوداود، از آنها حدیث روایت و اخذ کرده است، قریب ۴۸ نفر بوده اند که از آن جمله: امام احمد حنبل متوفی ۲۴۱، ابوزکریا یحیی بن معین غطفانی ، متوفی ۲۳۴، ابورجاء قتیبه بن سعید ثقفی متوفی ۲۴۰ و حافظ ابوبکر محمدبن بشار بن عثمان عبدی بصری ملقب به بندار بوده اند.
برخی از فضایل اخلاقی وی
...
