پرستشگری

لغت نامه دهخدا

پرستشگری. [ پ َ رَ ت ِ گ َ ] ( حامص مرکب ) عبادت. حالت و چگونگی و عمل پرستشگر :
هرچه بدهر آدمی است و پری
نیست مگر بهر پرستشگری.
ای به بطالت چو فرومایگان
چند خوری نعمت حق رایگان.؟ || خدمت :
پرستشگری راببسته میان
بنزدیک آن تخت شاه جهان.شمسی ( یوسف و زلیخا ).

فرهنگ عمید

۱. نیایش، عبادت.
۲. [قدیمی] خدمت.

فرهنگ فارسی

۱- نیایش ستایش عبادت . ۲- خدمت .