بزرگ تن

لغت نامه دهخدا

بزرگ تن. [ ب ُ زُت َ ] ( ص مرکب ) جسیم. سمین. عظیم الجثه. ( ناظم الاطباء ): اضخم ؛ بزرگ تن از هر چیزی. ( یادداشت بخط دهخدا ).

فرهنگ عمید

۱. آن که تن بزرگ دارد، بزرگ جثه، عظیم الجثه، تناور.
۲. فربه.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱- آنکه تن وی بزرگ باشد جسیم عظیم الجثه بزرگ جثه . ۲- سمین فربه.
جسیم سمین .