لغت نامه دهخدا
تقوع. [ ت َ ] ( اِخ ) دهی است به قدس که انگبین را بدان نسبت کنند. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). ( خیمه زدن ). یکی از شهرهای یهودا است که در نزدیکی بیت اللحم به جنوب شرقی اورشلیم واقع بود و فعلاً آن را تقوعه گویند و ظاهراً اشحور اساس آن را گذاشته. ( قاموس کتاب مقدس ) ( از ایران باستان ج 1 ص 183 ). رجوع به مراصد الاطلاع و معجم البلدان یاقوت و قاموس کتاب مقدس شود.
