تند خویی

لغت نامه دهخدا

تندخویی. [ ت ُ ] ( حامص مرکب ) تیزمزاجی و سرکشی و درشتی. ( ناظم الاطباء ) :
نبینی عیب خود در تندخویی
بدینسان عیب من تا چند گویی ؟نظامی.عجب ناید ز خوبان تندخویی
چنان کز مهر گردون کینه جویی.نظامی.با اینهمه جور و تندخویی
نازت بکشم که خوبرویی.سعدی ( گلستان ).اگرچه رسم خوبان تندخوییست
چه باشد گربسازد با غمینی ؟حافظ ( دیوان چ قزوینی ص 342 ).رجوع به تند و دیگر ترکیبهای آن و تندخو شود.

فرهنگ فارسی

تیز مزاجی و سرکشی و درشتی
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم