معنی سید حسین خادمی

دانشنامه عمومی

سید حسین موسوی خادم الشریعه معروف به آیت الله خادمی ( ۱۴ دی ۱۲۸۰ - ۲۰ اسفند ۱۳۶۳ ) ، فقیه شیعه، رئیس حوزه علمیه اصفهان ، عضو هیئت علمیه اصفهان ، نماینده منتخب مردم استان اصفهان در مجلس خبرگان قانون اساسی و همچنین مجلس خبرگان رهبری بود.
سید حسین خادمی در ۳ شعبان ۱۳۱۹ قمری مصادف با ۱۴ دی ۱۲۸۰ در اصفهان به دنیا آمد . پدرش سید ابوجعفر خادم الشریعه، فرزند سید صدرالدین موسوی عاملی فرزند سید صالح موسوی عاملی بود. خادمی در سن پنج سالگی، پدرش را از دست داد.
خادمی تا سن سیزده سالگی به مدرسهٔ «علمیه» رفت و دورهٔ دبستان را به اتمام رساند. سپس به حوزه علمیه اصفهان وارد شد و به شکل تمام وقت، مقدمات، سطوح و مراحلی از دروس خارج فقه و اصول را آموخت. علی یزدی، آقا میرزا اردستانی و میرزا احمد مدرس اصفهانی از اساتید دروس مقدمات وی بودند. رسائل را نزد ملا عبدالکریم گزی و سید علی نجف آبادی فرا گرفت. کفایه را نیز از سید محمد نجف آبادی آموخت. میر محمدصادق مدرس خاتون آبادی ظاهراً تنها استاد مقطع خارج وی در اصفهان بود .
سید حسین خادمی از اعضای هیئت علمیه اصفهان بود و در جریان ملی شدن صنعت نفت با صدور بیانیه هایی از نهضت ملی شدن صنعت نفت ایران حمایت کرد. او در جریان انقلاب ۵۷ ایران به شدت علیه حکومت پهلوی فعالیت می کرد و در دهه شصت ، به همراه سید جلال الدین طاهری محور یکی از دو جریان سیاسی اصفهان بود. همچنین برای اعتراض به بعضی از تندروی ها و مصادره انقلابی اموال مردم، با سید روح الله خمینی مکاتبه می کرد:
از اصفهان شکایات زیاد هست حتی همین دیروز یا پریشب یک کاغذی از آقای خادمی آمده بود و تعبیر ایشان در آن کاغذ این بود که در اطراف اصفهان مشغول غارت کردن مردمند این تعبیر ایشان است.
سید حسین خادمی در ۲۰ اسفند ۱۳۶۳ در اصفهان درگذشت و پیکرش بنا به وصیتش در دارالسلام حرم امام رضا در مشهد به خاک سپرده شد. سید روح الله خمینی نیز پس از درگذشت خادمی، پیام تسلیتی ارسال کرد .

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] حضرت آیت الله سید حسین خادمی در سوم شعبان سال ۱۳۱۹ هـ . ق. (زادروز تولد امام حسین ـ علیه السلام ـ) در شهر اصفهان و در خاندان علم و تقوا چشم به جهان گشود. پدرش به میمنت روز تولد امام حسین ـ علیه السلام ـ نام «حسین» بر او نهاد و مادرش با ایمانش از همان روز نخست، وی را برای «خادمی» مکتب امام حسین در دامان خویش پرورش داد.آیت الله خادمی در اوان کودکی، پدر خویش را (آقا سید جعفر خادم الشریعه) را از دست داد و تربیت اسلامی او تحت نظارت مادری آغاز شد که او نیز از خاندانی بزرگ به شمار می رفت. مادرش دختر مرحوم حاج میرزا فضل الله صدر الشریعه بود. خاندان مادرش هم چون خاندان پدرش، مبلغان بزرگی راتقدیم مکتب تشیع کرده بود. از آن روی که آیت الله خادمی وابسته به دو خاندان اصیل و سادات که در کشورهای لبنان، سوریه، عراق و ایران پراکنده اند و آوازه فضل و شرف و علم شان عالم گیر شده، لازم است در آغاز شمه ای در خصوص این دو خاندان بزرگ: «صدر» و «شرف الدین» سخنی گفته شود، تا زمینه برای معرفی و شناخت وی فراهم آید.
این عالم وارسته پس از فراگیری خواندن و نوشتن، علوم حوزوی را نزد علمای بزرگ حوزه علمیه اصفهان، نظیر شیخ علی مدرس یزدی، آقا میرزا اردستانی، میرزا احمد مدرس اصفهانی و میر محمد صادق خاتون آبادی آغاز کرد و رسائل شیخ انصاری را نزد آخوند، ملا عبدالکریم گزی و میر سید علی مجتهد نجف آبادی و کفایة الاصول آخوند خراسانی را نزد سید محمد نجف آبادی آموخت.
[ویکی شیعه] سید حسین خادمی؛ (۱۲۸۰ـ۱۳۶۳ش) فقیه شیعی قرن۱۴ و نماینده مردم اصفهان در مجلس خبرگان قانون اساسی و رئیس سِنّی اولین مجلس خبرگان رهبری بود.
پدرش جعفر و جدّش صدرالدین محمد از عالمان و سادات آل شرف الدین و مادرش از خاندان صدر بود.
سید حسین خادمی در ۳ شعبان ۱۳۱۹ق (۱۴ دی ۱۲۸۰ش) در اصفهان به دنیا آمد و در حدود پنج سالگی، پدرش را از دست داد.
[ویکی اهل البیت] آیت الله حسین خادمی اصفهانی ملقب به «خادم الشریعه » فرزند آقا سید صدرالدین عاملی بود که نسبش به امام موسی کاظم علیه السلام می رسید وی از مبارزین انقلابی و هشت سال دفاع مقدس بود.
حضرت آیت الله سید حسین خادمی در سوم شعبان سال 1319 هـ.ق (زادروز تولد امام حسین علیه السلام) در شهر اصفهان و در خاندان علم و تقوا چشم به جهان گشود. پدرش به میمنت روز تولد امام حسین علیه السلام نام «حسین» بر او نهاد و مادرش با ایمانش از همان روز نخست، وی را برای «خادمی» مکتب امام حسین علیه السلام در دامان خویش پرورش داد.
آیت الله خادمی در اوان کودکی، پدر خویش را (آقا سید جعفر خادم الشریعه) را از دست داد و تربیت اسلامی او تحت نظارت مادری آغاز شد که او نیز از خاندانی بزرگ بشمار می رفت. مادرش دختر مرحوم حاج میرزا فضل الله صدرالشریعه بود. خاندان مادرش همچون خاندان پدرش، مبلغان بزرگی راتقدیم مکتب تشیع کرده بود. از آن روی که آیت الله خادمی وابسته به دو خاندان اصیل و سادات که در کشورهای لبنان، سوریه، عراق و ایران پراکنده اند و آوازه فضل و شرف و علم شان عالم گیر شده، لازم است در آغاز شمه ای در خصوص این دو خاندان بزرگ: «صدر» و «شرف الدین» سخنی گفته شود، تا زمینه برای معرفی و شناخت وی فراهم آید.
این عالم وارسته پس از فراگیری خواندن و نوشتن، علوم حوزوی را نزد علمای بزرگ حوزه علمیه اصفهان، نظیر شیخ علی مدرس یزدی، آقا میرزا اردستانی، میرزا احمد مدرس اصفهانی و میر محمدصادق خاتون آبادی آغاز کرد و رسائل شیخ مرتضی انصاری را نزد آخوند، ملا عبدالکریم گزی و میر سید علی مجتهد نجف آبادی و کفایه الاصول آخوند خراسانی را نزد سید محمد نجف آبادی آموخت.
جاذبه نجف وی را به هجرتی انفسی و آفاقی سوق داد و نقطه عطفی را در زندگی وی نهاد. وی در این دوره، ضمن صیقل دادن روح و روانش با زیارت امام علی علیه السلام و عرضه کردن خویش بر بزرگان عرفان و سیر و سلوک، در درس میرزا محمدحسین نائینی، آقا ضیاءالدین عراقی، سید ابوالحسن اصفهانی، شیخ محمد بلاغی و سید ابوتراب خوانساری شرکت کرد.
تلاش فوق العاده و استعداد سرشار وی در اندک زمانی، آیات عظام حوزه علمیه نجف را، که استادان وی نیز بودند، بر آن داشت که تا قوه استنباط و اجتهاد وی را گواهی کنند و به او اجازه روایت دهند.
آیت الله خادمی در خلال تصحیل با آیات عظام: میلانی، علامه طباطبایی، خوئی، شیخ محمدعلی کاظمی خراسانی و سید عبدالحسین طیب هم مباحثه بود.
دغدغه تعطیل شدن حوزه علمیه بزرگ و کهن اصفهان توسط رضاخان و تلاش نظام ستم شاهی در زدودن دین و آثار دینی در این شهر مذهبی، وی را بر آن داشت تا به اصفهان بازگردد و اندوخته های علمی و معنوی خود را در اختیار اشخاصی قرار دهد که از هر سو در تهاجم التقاط و ابتذال بودند. دعوت علمای اصفهان از ایشان برای بازگشت به اصفهان بی تأثیر نبود. آیت الله خادمی پس از ورود به اصفهان، در مدرسه صدر به درس و بحث پرداخت و حوزه علمیه اصفهان را که به دست رضاخان از هم گسیخته شده بود، مجدداً احیا و تحکیم بخشید و با تلاش شبانه روزی خود آن را رونق و جهت داد.