حسن مطلع

لغت نامه دهخدا

حسن مطلع. [ ح ُ ن ِ م َ ل َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) تهانوی آرد: نزد بلغاء آن است که آغاز اشعار و قصائد و جمله منشآت الفاظ فصیح و جزیل ومعانی بدیع و مناسب حال آورد. کذا فی جامع الصنایع و این بعینه حسن ابتداء است. ( کشاف اصطلاحات الفنون ).و رجوع به ترجمان البلاغه شود. || غیاث الدین رامپوری گوید: حسن مطلع بیت دوم از غزل و قصیده است که بعد از مطلع باشد. ( آنندراج ) ( غیاث اللغات ).

فرهنگ فارسی

تهانوی آرد : نزد بلغائ آنست که آغاز اشعار و قصائد و جمله منشئات الفاظ فصیح و جزیل و معانی بدیع و مناسب حال آورد

دانشنامه آزاد فارسی

حُسْنِ مَطْلَع
در اصطلاح علم بدیع آن است که شاعر بیت اول شعرش را با کلمات یا مضمون جذاب و دلپسندی آغاز کند که شوق و رغبت خواننده را برای ادامۀ خواندن آن برانگیزد. اگرچه حسن مطلع را دربارۀ هر نوع شعری به کار می برند، اما بیشتر دربارۀ قصیده و تا حدودی غزل کاربرد دارد. به حسن مطلع، حُسن ابتدا و حسن المطالع هم گویند.