گوشه و کنایه

لغت نامه دهخدا

گوشه و کنایه. [ ش َ / ش ِ وُ ک ِ ی َ / ی ِ ] ( ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) گوشه کنایه. تعریض. حرفهای گوشه دار. رجوع به گوشه کنایه شود.

فرهنگ فارسی

( اسم ) سخن طعن آمیز حرف گوشه دار تعریض .
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم