آب‌های زیرزمینی، این ذخایر ارزشمند و حیاتی، در اعماق زمین و در میان لایه‌های سنگی متخلخل و خاک‌ها جای گرفته‌اند. این آب‌ها، که به آرامی در زیر پای ما جریان دارند، به طرق مختلفی به سطح زمین بازمی‌گردند و به شکل چشمه‌ها، رودخانه‌ها و حتی تالاب‌ها، حیات را به ارمغان می‌آورند. درک دقیق سازوکار و ویژگی‌های این منابع طبیعی، برای مدیریت صحیح و حفظ آن‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است. اهمیت آب‌های زیرزمینی در تأمین آب آشامیدنی، کشاورزی، صنعتی و همچنین حفظ اکوسیستم‌های طبیعی غیرقابل انکار است. با توجه به افزایش جمعیت و مصرف آب، و همچنین اثرات تغییرات اقلیمی بر منابع آب سطحی، نقش آب‌های زیرزمینی به عنوان یک منبع ذخیره و قابل اتکای استراتژیک، برجسته‌تر می‌شود. این منابع، که غالباً از آلودگی‌های سطحی دورتر هستند، می‌توانند تضمین‌کننده‌ی دسترسی به آب سالم در دوره‌های خشکسالی و بحران‌های آبی باشند.
سطح بالایی توده‌ی آب زیرزمینی را سطح ایستابی می‌نامند، که در واقع مرزی نامرئی بین منطقه‌ی سیرشده از آب (Saturated Zone) و منطقه‌ی غیرسیرشده‌ی بالای آن (Unsaturated Zone یا Vadose Zone) است. در منطقه‌ی غیرسیرشده، حفره‌های موجود در خاک و سنگ با هوا و آب پر شده‌اند، اما آب به طور کامل بر حفره‌ها غالب نیست. در مقابل، در منطقه‌ی سیرشده، تمام حفره‌ها از آب پر شده‌اند و آب در این منطقه آزادانه جریان دارد. موقعیت سطح ایستابی می‌تواند متغیر باشد و تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند میزان بارش، تبخیر، تغذیه از منابع سطحی، و برداشت از چاه‌ها قرار می‌گیرد. در مناطق خشک، سطح ایستابی ممکن است بسیار عمیق باشد، در حالی که در مناطق مرطوب یا نزدیک به رودخانه‌ها و دریاچه‌ها، می‌تواند به سطح زمین نزدیک شود یا حتی با آن تلاقی کند.
