صواب گوی

لغت نامه دهخدا

صواب گوی. [ ص َ ] ( نف مرکب ) درستگوی. راستگوی. آنکه سخن به صواب گوید. مقابل خطاگوی :
ز عقل من عجب آید صواب گویان را
که دل به دست تو دادن خلاف ایمانست.سعدی.رجوع به صواب و صواب گفتن شود.

فرهنگ فارسی

درستگوی
گزارش محتوای نامناسب
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال احساس فال احساس فال اعداد فال اعداد فال تماس فال تماس فال عشقی فال عشقی