خشک بیجار

لغت نامه دهخدا

خشکبیجار. [خ ُ ک ِ ] ( اِخ ) از بلوکهای اطراف دشت در گیلان ، عده قرای آن 38 و مساحت آن 40 فرسنگ. مرکز آن خشکبیجار وحد شمالی دریا و شرقی لشت نشاء و حد جنوبی کوچصفهان و غربی خمام می باشد. ( یادداشت بخط مؤلف ). در فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2 آمده است : نام یکی از دهستانهای بخش خمام شهرستان رشت است. این دهستان در خاور خمام واقع و محدود است از طرف شمال به دریای خزر و از خاور به بخش لشت نشاء و از باختر به دهستان حومه خمام از جنوب به بخش کوچصفهان. این دهستان از سی و دو آبادی بزرگ و کوچک تشکیل شده و سکنه آن در حدود 20 هزار نفر و مرکز دهستان بازار خشکبیجار و قراء مهم آن عبارت است از طبالوندان ، جیرکویه ، ویشکاو شهرستان.
خشکبیجار. [ خ ُ ک ِ ] ( اِخ ) قصبه مرکزی دهستان خشکبیجار بخش خمام شهرستان رشت واقع در 12 هزارگزی خاور خمام و شوسه. این دهکده در جلگه قرار دارد با آب و هوای معتدل و مرطوب. روزهای دوشنبه و پنج شنبه در این قصبه بازار عمومی است. ادارات بهداری و آمار و محضر رسمی و پاسگاه ژاندارمری و دبستان مختلط دارد. راه آن بهر طرف مالرو است. روزهای بازار کشاورزان قراء اطراف محصولات خود را برای فروش به بازار آورده و احتیاجات خود را از پیشه وران سیارخریداری می نمایند. دو بقعه متبرکه دارد که بنای آن نسبةً قدیمی است. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 2 ).

دانشنامه آزاد فارسی

خُشکْ بیجار
شهری در استان گیلان، شهرستان رشت، و مرکز اداری بخش خشک بیجار. در جلگه ای ساحلی به فاصلۀ ۱۸کیلومتری شمال غربی رشت، سر راه خمام به لشت نشا و آستانۀ اشرفیه، قرار دارد. اقلیم این شهر معتدل مایل به گرم و مرطوب و جمعیت آن ۶,۷۵۰ نفر است. محصولات آن عبارت اند از برنج، مرکبات، و چای.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] خُشْکِبیجار، بخش و شهری در شهرستان رشت ، از شهرهای استان گیلان می باشد.
در شمال شهرستان رشت واقع است و دریای خزر در شمال آن قرار دارد و مشتمل است بر دو دهستان حاجی بِکَنْدِه خشکبیجار و نوشَر خشکبیجار و یک شهر به نام خشکبیجار که مرکز بخش به شمار می رود. آب و هوای آن معتدل و مرطوب است. رود دائمی نورود، ریزابه سفیدرود به طول حدود ۳۵ کیلومتر با جهت شمال شرقی در این بخش جریان دارد؛ همچنین این رود دو انشعاب به نامهای کَفشِه رود، از ساحل راست و خشکبیجار رود، از ساحل چپ دارد.
← شغل اهالی
مرکز بخش خشکبیجار، این شهر در ارتفاع حدود ۱۴- متری، در فاصله حدود هشت کیلومتری مغرب شهر لَشْتِنِشاء/لَشْتْنِشا، در دشت واقع شده است. آب و هوای آن معتدل و مرطوب است. بیشترین درجه حرارت آن ْ۴ر۳۱ در مرداد و کم ترین آن ْ۲ر۱- سانتیگراد در بهمن است. میانگین بارش سالانه آن حدود ۹۸۱، ۱میلیمتر ضبط شده است. رودخانه های حاجی بکنده و گشته سرده در مغرب شهر خشکبیجار جریان دارند. شهر خشکبیجار با راه اصلی به شهر رشت و با راه اصلی از طریق شهر لشت نشا (در ۲۶ کیلومتری شمال شرقی شهر رشت) به مرکز شهرستان آستانه اشرفیه مرتبط می شود.خشکبیجار در ۱۳۴۰ش شهر شد. بقعه درویش محمد با ایوانی هشت ضلعی، از آثار قدیمی شهر محسوب می شود.
← پیشینه
(۱) ایران قوانین و احکام، مجموعه قوانین سال ۱۳۷۴، تهران: روزنامه رسمی کشور، ۱۳۷۵ش.(۲) ایران وزارت کشور اداره کل آمار و ثبت احوال، کتاب اسامی دهات کشور، ج ۱، تهران ۱۳۲۹ش.(۳) ایران وزارت کشور معاونت سیاسی دفتر تقسیمات کشوری، عناصر و واحدهای تقسیمات کشوری: آذر ۱۳۸۵،) تهران ۱۳۸۵ش (.(۴) ایران وزارت کشور معاونت سیاسی دفتر تقسیمات کشوری، نشریه تاریخ تأسیس عناصر تقسیماتی به همراه شماره مصوبات آن، تهران ۱۳۸۲ش.(۵) عباس جعفری، گیتاشناسی ایران، تهران ۱۳۶۸ـ۱۳۷۹ش.(۶) حسن حاج سیدجوادی و محمدتقی میرابوالقاسمی، «گیلان: سرزمین قیامها و انقلابها»، در کتاب گیلان، به سرپرستی ابراهیم اصلاح عربانی، ج ۲، تهران: گروه پژوهشگران ایران، ۱۳۷۴ش.(۷) جعفر خمامی زاده، «جغرافیای تاریخی»، در همان، ج ۱.(۸) محمدتقی رهنمائی، «گیلانگردی»، در همان، ج ۲.(۹) سازمان هواشناسی کشور، سالنامه آماری هواشناسی: ۷۶ـ ۱۳۷۵، تهران ۱۳۷۸ش.(۱۰) منوچهر ستوده، از آستارا تا اِستارباد، تهران ۱۳۴۹ش ـ.(۱۱) فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران، ج :۱۶ رشت، تهران: سازمان جغرافیائی نیروهای مسلح، ۱۳۷۱ش.(۱۲) مسعود کیهان، جغرافیای مفصل ایران، تهران ۱۳۱۰ـ۱۳۱۱ش.(۱۳) علی بن شمس الدین لاهیجی، تاریخ خانی: شامل حوادث چهل ساله گیلان از ۸۸۰ تا ۹۲۰ قمری، چاپ منوچهر ستوده، تهران ۱۳۵۲ش.(۱۴) احمد محامد، «منابع و مصارف آب در گیلان»، در کتاب گیلان، همان، ج ۱.(۱۵) مرکز آمار ایران، سرشماری عمومی نفوس و مسکن :۱۳۸۵ نتایج تفصیلی کل کشور، ۱۳۸۵ش.Retrieved Apr ۱۸, ۲۰۱۰, from http://wwwsciorgir/ portal/faces/public/census۸۵/census۸۵natayej/census۸۵rawdata;«مشاهیر گیلان»،) تألیف (محمد روشن و دیگران، در کتاب گیلان، همان، ج ۲.(۱۶) محمد مهدوی لاهیجانی، جغرافیای گیلان، نجف ۱۳۸۹/ ۱۹۶۹.(۱۷) محمد میرشکرائی، «مردم شناسی و فرهنگ عامه»، در کتاب گیلان، همان، ج ۳.(۱۸) نقشه تقسیمات کشوری ایران، مقیاس ۰۰۰، ۵۰۰، ۱:۲، تهران: گیتاشناسی، ۱۳۷۷ش.(۱۹) نقشه راههای ایران، مقیاس ۰۰۰، ۵۰۰، ۱:۲، تهران: سازمان نقشه برداری کشور، ۱۳۷۷ش.(۲۰) Hyacinth Louis Rabino, Les provinces caspiennes de la Perse: Le Guilan, Paris ۱۹۱۷؛