لغت نامه دهخدا مرثیت گو. [ م َ ی َ ] ( نف مرکب ) که اشعار مرثیه گوید. که در عزای مرده شعر سراید و صفات و محامد او برشمارد. مرده ستا : سلامت نزد ما دور از شما مُرددریغا مرثیت گوئی ندارد.خاقانی.
