لغت نامه دهخدا طهارت گاه. [ طَ رَ ] ( اِ مرکب ) مبرز. و رجوع به طهارت جای شود : موسی را عادت بود که چون طهارت کردی از خلق دور شدی و آن سنت شدی چون طهارت گاه رفت. ( قصص الانبیاء ص 124 ).
