دانشنامه اسلامی
او شعر نیکو می سرود و از اشعارش تخمیس قصیده معروف فرزدق در مدح امام سجّاد علیه السلام و دو شعر دیگر، در رثای شیخ محمدحسن نجفی صاحب جواهر و شیخ محمدتقی برغانی شهید ثالث ، مشهور است.
هم چنین کتاب های زیادی در کلام شیعی و مناقب معصومین و شرح ادعیه و نحو (شرح بر مغنی اللبیب ابن هشام) نگاشته و دیوان شعری نیز از او برجای مانده است.
فرزند بغدادی
فرزند بغدادی حائری، شیخ احمد نیز عالمی متبحّر و پر تألیف و منزوی بوده است.
وی در ۱۲۶۲ در کربلا زاده شد و علوم دینی را نزد پدر و سایر استادان فرا گرفت و بیش تر عمر خود را به تألیف کتاب هایی در تاریخ و مناقب و سیره و اخلاق و حدیث گذراند.
از جمله کتاب های وی کنز الادیب فی کلّ فنٍّ عجیب در هفت جلد است که در طول سی سال درباره موضوعات مختلف، از جمله طبّ نگاشته است.
او در همین کتاب شرح حال پدر خود را به تفصیل آورده است.
ترجمه عربی مجالس المؤمنین قاضی نورالله شوشتری را نیز به او نسبت داده اند.
شیخ احمد در ۱۳۲۷ یا ۱۳۲۹ در کربلا در گذشت.
نویسندگان کتب تراجم ، غالباً مقام علمی و تقوای این پدر و پسر را ستوده اند.
