آفتاب واژه‌ای است که در زبان فارسی به دو معنای اصلی به کار می‌رود: نخست، به معنای نور و پرتو ساطع شده از خورشید، و دوم، به معنای خودِ کُره‌ی خورشید، یعنی ستاره‌ای که در مرکز منظومه‌ی شمسی قرار دارد و منبع اصلی نور و گرما برای زمین است. این واژه، با ریشه‌ای کهن در ادبیات و فرهنگ ما، همواره نمادی از روشنایی، زندگی و گرما بوده است. در مقابل، واژه‌ی گردش به مفهوم حرکت چرخشی، دوران، یا پیمودن مسیری دایره‌ای شکل است. این دو واژه در کنار هم، تصویری از حرکت و تابش را در ذهن تداعی می‌کنند.
در گذشته، ترکیب این دو واژه، یعنی آفتاب‌گردش، اصطلاحی ویژه و پرمعنا بوده است. این اصطلاح به آنچه که خورشید بر آن می‌تابید و به دور آن می‌گردید، اشاره داشت. این مفهوم، به صورت مجازی، به تمامی سطح زمین و حتی کل جهان هستی بسط داده می‌شد. آفتاب‌گردش در واقع، نمادی از گستردگی و فراگیری حضور خورشید و تأثیر آن بر تمامی موجودات و پدیده‌های زمینی بود. این دیدگاه، نشان‌دهنده‌ی درک عمیق پیشینیان از جایگاه محوری خورشید در نظام کیهانی و تأثیر آن بر زندگی روزمره‌ی انسان‌هاست.
جالب است بدانید که این اصطلاح آفتاب‌گردش با واژه‌ی آفتاب‌پرست نیز پیوند معنایی دارد. آفتاب‌پرست حیوانی است که به سمت نور خورشید می‌چرخد و رنگ خود را تغییر می‌دهد، که این خود اشاره‌ای به همان مفهوم چرخش و دنبال کردن خورشید است. این پیوند، غنای معنایی و فرهنگی این واژگان را در زبان فارسی به خوبی نشان می‌دهد و بیانگر آن است که چگونه واژه‌ها می‌توانند مفاهیم گسترده‌ای را در خود جای دهند و تصویری جامع از جهان‌بینی یک ملت را ارائه دهند.
