تیغ باران

لغت نامه دهخدا

تیغباران. ( اِ مرکب ) بارانی از شمشیر و تیغ. جنگی سخت با شمشیر :
سر از تیغباران چو برگ درخت
یکی ریخت رخت و یکی یافت تخت.فردوسی.رجوع به تیغ و ترکیبهای آن و ماده بعد شود.