لغت نامه دهخدا بیخ ور. [ وَ ] ( ص مرکب ) صاحب ریشه قوی. بیخ آور. ( یادداشت بخط مؤلف ). ریشه دار. که بیخ محکم و فراوان دارد. رجوع به بیخ آور شود.
