دانشنامه اسلامی
اطلاق مصدر بر مفعول به ذکر صیغه مصدر و اراده اسم مفعول اطلاق می شود.
مثال
۱. (... ولا یحیطون بشیء من علمه...) . در این آیه «علمه» به معنای «معلومه» آمده است.۲. (لقد جئتم شیئا ادا تکاد السماوات یتفطرن منه وتنشق الارض وتخر الجبال هدا)؛ "واقعا چیز زشتی را(بر زبان) آوردید. چیزی نمانده است که آسمانها از این(سخن) بشکافند و زمین چاک خورد و کوهها به شدت فرو ریزند". در این آیه، «هدا» مصدر است که به معنای اسم مفعول (مهدوده) آمده است.
