دانشنامه اسلامی
پدر وی، میرزا محمد حسن بیک بن دار از سران و محترمین طایفه بن دار، یکی از طوایف دلارستاق، تیراندازی دلاور و سربازی شجاع و عارفی فروتن بود.
عبد الله خان دوران کودکی و نوجوانیش را در آمل گذراند و آغازینه های دانش آموزی را به روال آیین آن دوران در مکتب متداول زمان سپری کرد. هنگامی که امیر مکرم، حاکم مازندران، صحت الملک را برای تربیت و آموزش فرزندش به آمل دعوت کرد تا دیرگاهی در آن دیار اقامت گزیند، امیر مکرم که تیزهوشی عبد الله را در فراگیری دروس شنیده بود، پشنهاد کرد تا صحت الملک او را نیز آموزش دهد. پیشرفت تحصیلی و فراست این نوجوان چنان استاد را فریفته ساخت که به هنگام بازگشت به تهران، با اجازه والدینش او را با خود برد تا در دارالفنون تحصیل کند.
وی تحصیلات مقدماتی را بر روال آیین آن دوران در مکاتب زمانه در آمل سپری کرد و تحصیلات متوسط خود را در دارالفنون تهران به پایان برد و برای ادامه تحصیل به مدرسه طب دارالفنون رفت. در آن دوران در مدرسه طب دارالفنون که در حکم دانشکده پزشکی امروز بود، به تحصیل پرداخت. وی سال های تحصیل را سپری کرد و در سال 1294ش مدرک دیپلم دکترای خویش را دریافت کرد و سپس به کارورزی در بیمارستان پرداخت. بیمارستان نظامی احمدیه نخستین طبابت گاه او به شمار می آید. از این رو به خدمت ارتش نیز در آمد و به درجه سرگردی (ماژوری) نایل شد. چندی نگذشت که از ارتش خارج شد و به مسافرت ها و ماموریت های اداری روی آورد. سپس به تدریس تاریخ طبیعی پزشکی، انگل شناسی و زیست شناسی در مدرسه طب پرداخت و موفقیت های علمی بسیاری کسب کرد.
مرحوم صحت الملک مربی دوران ابتدایی او بود و در دوران دانشجویی ایشان از اساتیدی ایرانی چون دکتر حکیم اعظم و دکتر امیراعلم و اساتید فرانسوی چون پروفسور گاله، گاشه، مولر و ژرژ بهره جسته بود.
وی در روز دوشنبه چهارم مرداد ماه 1338ش در تهران در گذشت. آنچه در آخرین لحظات زندگی در کنار خود داشت، قلم، دوات و تعدادی از دفترچه های شرح حال بیمارانش بود. مزار وی در مقبره امامزاده عبدالله است.
