دانشنامه اسلامی
به طور کلی فلسفه وجودی احزب سیاسی شکل دادن به افکار عمومی برای مشارکت آنان در ساختار نظام سیاسی و حفظ رابطه میان رهبران و افراد جامعه و جلوگیری از پیوستن آنان به مخالفان نظام و بی ثباتی سیاسی است. در زمان اقتدار رضاخانی هر نوع فعالیت سیاسی گروه ها و سازمان ها و مردم ممنوع بود. پس از شهریور ۱۳۲۰، احزاب سیاسی، بدون اتکا به حمایت مردم یا بستر ایدئولوژیکی، تنها به دستور عوامل قدرت، براساس شاه دوستی و پیروی از اوامر ملوکانه با هدف در دست گرفتن نبض فعالیت های سیاسی جامعه و پرکردن خلاء نبودن احزاب آزاد و تقویت قدرت سیاسی تشکیل شد که در سه ویژگی درباری، فرمایشی و غیرمردمی بودن اشتراک داشتند.
گرایشات احزاب
هر یک از جنبش های سیاسی، اجتماعی و حرکت های حزبی عمده را می توان در یکی از این سه گرایش جای داد. حزب توده به عنوان نماینده جریان چپ، جبهه ملی به عنوان نماینده گروه های ملی و در نهایت جریان مذهبی که آیت الله کاشانی و فداییان اسلام از رهبران آن بودند.
مهم ترین احزاب
مهم ترین احزاب حزب توده، حزب پیکار، حزب جنگل، حزب جمعیت رهایی کار و اندیشه، حزب ایران بیدار و حزب همراهان سوسیالیت می باشد که به اختصار توضیح آن آمده است.
← حزب توده
...
