دانشنامه اسلامی
ابوالهذیل، محمد بن هذیل بن عبدالله مکحول عبدی معروف به علّاف، یا حَمْدان بن هـذیل علّاف و یا محمد بن هـذیل بن عبدالله بن مکحول، آزاد عبدالقیس، قبیله ای از قبایل بحرین است. طبق نوشته قدما او علّاف نبوده، ولی چون در بازار علّافان بصره ساکن بوده، به علّاف مشهور شده است. اما بعضی از پژوهندگان جدید بر این باورند که او پیشه علّافی داشته و مانند برخی دیگر از معتزلیان، همچون غزّال، نظّام، فُوطی، اسکافی و غیره به حرفه و پیشه اش شهرت یافته است.
مکان و زمان تولد و مرگ
او در آغاز خلافت عباسیان در سال ۱۳۱ هـ، یا ۱۳۴ هـ و یا ۱۳۵ هـ در شهر بصره به دنیا آمده و بزرگ شده و پرورش یافته و دانش آموخته، و تا سال ۲۰۴ هـ، در آنجا بوده است. اما در همین سال، در عصر خلافت مأمون، شاید به دعوت وی وارد بغداد شده و حداقل حدود ۱۷ سال در این شهر اقامت گزیده و پس از آن به سُرَّمَن رَای (نام سامره و سامرا) رفته و در سال ۲۲۶ هـ یا ۲۲۷ هـ، اواخر خلافت معتصم یا در ایام خلافت واثق در میان سال های ۲۲۷ هـ تا ۲۳۲ هـ و یا در سال ۲۳۵ هـ در آغاز خلافت متوکّل در همان شهر، مرده، و ابوعبدالله احمد بن ابی داود (و: ۲۴۰ هـ) ادیب، فقیه و متکلم معتزلی با پنج تکبیر، یعنی برابر فقه شیعه بر جنازه وی نماز گزارده است.
تبار علاّف
احتمال ایرانی بودنش هست، آشنایی وی به زبان فارسی و فرهنگ ایرانی، این احتمال را تقویت می کند. ملطی، آنجا که درباره ابوبکر بن عبدالرحمن بن کیسان اصمّ سخن می گوید، می نویسد: ابوالهذیل وی را به فارسی، «خرامان» ملقّب می ساخت. از حکایت ابوحیّان توحیدی و حُصری قیروانی نیز بر می آید که او با زبان و فرهنگ ایرانی و کتاب جاویدان خرد آشنایی داشته است.
استادان و مشایخ
...
