توابه

لغت نامه دهخدا

( توأبة ) توأبة. [ ت ُ ءَ ب َ ] ( ع اِ ) ( از «ؤب » )تُؤَبة. ( اقرب الموارد ). عار و ننگ و فضیحت و رسوائی و هر چیز که از آن شرم داشته می شود. ( ناظم الاطباء ). خواری و رسوائی. عار. حیاء. ( از اقرب الموارد ).
توابه. [ ت َ ب َ ] ( اِخ ) نام مبارزی است تورانی که پسر او برته نام داشت. ( برهان ) ( آنندراج ) ( از شرفنامه منیری ) ( از ناظم الاطباء ). نام پهلوانی ایرانی. ( از فهرست ولف ) :
ز تخم توابه چو هشتادوپنج
سواران رزم و نگهدار گنج.فردوسی.

فرهنگ فارسی

عار و ننگ و فضیحت و رسوائی و هر چزی که از آن شرم داشته می شود .

دانشنامه آزاد فارسی

تَوابه
(یا: نوابه) در شاهنامه، پهلوان ایرانی در جنگ یازده رخ . بسیاری از پسران توابه در جنگ بزرگ کیخسرو با افراسیاب، در سپاه کیخسرو بودند و به سرداری برته می جنگیدند.