لغت نامه دهخدا تفاقر. [ ت َ ق ُ ] ( ع مص ) بهانه فقر و درویشی آوردن. || یکدیگر تفاخر کردن در فقر خویش. || زبون و پست نمودن خویشتن. ( ناظم الاطباء ).
