دانشنامه اسلامی
سوی (۸۳ بار)
«اسْتَوی» از مادّه «استواء» گرفته شده که در لغت به معنای تسلط، احاطه کامل و قدرت بر خلقت و تدبیر و کمال خلقت و اعتدال آن است; و در اصل به معنای «اعتدال یا مساوات» دو چیز با یکدیگر است. ولی به طوری که بعضی از ارباب لغت و مفسران گفته اند، این ماده هنگامی که با «عَلی» متعدی شود، به معنای «استیلاء و سلطه بر چیزی» است; مانند: الرَّحْمنُ عَلَی الْعَرْشِ اسْتَوی: «خداوند بر عرش استیلاء دارد». و هنگامی که با «إِلی» متعدی شود، به معنای «قصد» می آید; مانند آیه مورد بحث که می فرماید: ثُمَّ اسْتَوی إِلَی السَّمَاءِ: «سپس اراده آفرینش آسمان کرد».
