متربه

لغت نامه دهخدا

( متربة ) متربة. [ م َ رَ ب َ ] ( ع اِمص ) درویشی. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ) ( آنندراج ) ( ترجمان القرآن ). درویشی و تنگ دستی و بینوائی. ( ناظم الاطباء ): مسکین ذومتربة ؛ فقیری که زمین گیر است. ( از اقرب الموارد ).

فرهنگ فارسی

درویشی

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی مَتْرَبَةٍ: خاک (ذَا مَتْرَبَةٍ :خاک نشین - فقیر)
ریشه کلمه:
ترب (۲۲ بار)
«مَتْرَبَة» مصدر میمی از مادّه «ترب» (بر وزن طرب) در اصل از «تراب» به معنای «خاک» گرفته شده و به کسی می گویند که بر اثر شدت فقر، خاک نشین شده است; باز در اینجا تأکید روی این گونه مسکین ها به خاطر اولویت آنها است و الاّ اطعام همه مسکینان از اعمال حسنه است.