لغت نامه دهخدا قیع. [ ق َ ] ( ع مص ) بانگ کردن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). قاع الخنزیر؛ بانگ کرد آن خوک. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
