قبله گاه حاجت

لغت نامه دهخدا

قبله گاه حاجت. [ ق ِ ل َ / ل ِ هَِ ج َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) آنکه حاجت ها برآورد. آنکه در خواستن نیازها بدو روی آورند :
چون قبله گاه حاجت عالم همین در است
صائب چرا گدای در دل نمیشوی.صائب ( از آنندراج ).