عیان بین

لغت نامه دهخدا

عیان بین. [ عیام ْ ] ( نف مرکب ) عیان بیننده. بیننده آنچه آشکار است. ظاهربین.
- چشم عیان بین ؛ چشمی که آشکار چیزهای عینی را ببیند :
به چشم نهان بین عیان جهان را
که چشم عیان بین نبیند نهان را.ناصرخسرو.