عمرا

لغت نامه دهخدا

عمرا. [ ع َ ] ( اِخ ) نام شعبه ای است از طایفه ناحیه سراوان ، از طوایف کرمان و بلوچستان ، و مرکب ازشصت خانوار است. ( از جغرافیای سیاسی کیهان ص 98 ).

فرهنگ فارسی

شعبه ایست از طایفه ناحیه سراوان از طوایف کرمان و بلوچستان و مرکب از شصت خانوار است

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
عمر (۲۷ بار)